لزوم استفاده از تکنیک های مختلف تشخیصی مشمشه در برنامه کنترل و ریشه کنی بیماری در ایران

در تاریخچه علم پزشکی مشمشه توسط ارسطو برای نخستین بار تعریف و مورد توجه قرار گرفته است. این بیماری توسط بورخولدریا مالئی بعنوان پاتوژن اجباری در اسب سانان و بصورت اتفاقی در انسان، گربه سانان و همچنین سگ سانان ایجاد می گردد. در حال حاضر آمریکای جنوبی و مرکزی، خاورمیانه (بخصوص ایران و پاکستان) و بخش هایی از آفریقا و آسیا مناطق اصلی فعالیت این پاتوژن شناخته می شوند. سابقه گزارشات رسمی بیماری در ایران به سالهای دهه ۱۹۳۰ میلادی و تاسیس موسسه تحقیقات واکسن و سرم سازی رازی باز می گردد (لویی دلپی، مکاتبات شخصی) با اینحال دیهیمی در سال ۱۹۵۱ در زمینه انجام مطالعه در مورد این بیماری پیشگام گردید. در طول نود ساله گذشته مواردی از  اپیدمی های کوچک و بزرگ مشمشه در ایران مشاهده شده است. مشمشه جزو بیماری های اولویت دار در برنامه کاری سازمان دامپزشکی کشور می باشد و شناسایی آن از طریق انجام مالئیناسیون تک سمی ها صورت می پذیرد. در پنج سال گذشته علاوه بر  اپیدمی حادث شده در باغ وحش تهران، شیوع بیماری مشمشه در جمعیت تک سمی کشور بیش از سه برابر شده که حمل و نقل بدون کنترل تک سمیان در مرزهای کشور بویژه بین همسایه های شمال غربی ایران، به این مهم دامن زده است. در این پنج سال با استفاده از روش های مختلف تشخیصی مانند CF Test، ELISA، مالئناسیون با مالئین بروت و PPD مبادرت به تشخیص و جداسازی بورخولدریا مالئی از حیوانات آلوده گردید. روش های تشخیصی فوق به خوبی توانستند حیوانات آلوده را شناسایی نمایند ولی با توجه به حساسیت و ویژگی هر یک از روش های تشخیصی در مراحل مختلف بیماری توصیه می گردد که آلودگی تک سمیان به بورخولدریا مالئی ابتدا با استفاده از روش های سرولوژی مانند CF Test و ELISA شناسایی گردد و سپس یکایک حیوانات گله های آلوده با استفاده از تست های مالئیناسیون، کشت، PCR و تلقیح به حیوان حساس مورد یررسی دقیق قرار بگیرند.